A. R. Ammons 

Sprawozdanie z postępu 

Jestem teraz 
w rzeczach 

tak małych 
że kiedy 

powiem buu 
znikam 

Nocą malutka Miriam

Różdżką palca wyczarowuje kręgi
w wodach delty
kałuży. Drży
poruszony fragment
galaktyki.

Śni

W południowym słońcu
śni, że zdobywa Troję.

Komar
nie dopuszcza.

***

Na rozległych wodach nocy

migotliwe światełko   

to drga   

twój sen   

łódeczka 

***

na osiołku
a
potem

Ogród zen (sumi-e)

Niski, drewniany klasztor, wokół którego rozciąga się 
strzegąca murów zieleń, lekka jak sen mieszkańców tego miejsca. 
Stary mnich siedzi na trzcinowej macie
w pozycji za-zen, ze wzrokiem skierowanym ku nie-miejscu
po dawnym Ja. Skupienia strzegą przymknięte powieki,
nieporuszone jak tafla umysłu,
odfiltrowujące kształty i kolory, pod którymi skrywa się
jedynie realne i trwałe nie-to.

Jest ranek. Mnich wsłuchuje się
w dobiegający z bambusowego gaju śpiew kosa.

Wczytując się w melizmatyczne zdobienia
odgaduje motyw przewodni pieśni,
której natężenie stopniowo opada, by chwilę później zaniknąć
pośród miarowo falujących traw. Ich szum
jeszcze przez chwilę unosi się w sali wypełnionej porankiem.

Obok mnicha, który właśnie otwiera oczy,
schnie starannie obmyty w wodzie pędzel.

Bambusowy gaj powoli traci pierwotną ostrość
świeżym tuszem nałożonej kreski.



*Sumi-e (sumi - czarny tusz, e - obraz), nazwa japońskiej monochromatycznej formy malarskiej, uprawianej dawniej głównie przez mnichów, a polegającej na tworzeniu obrazu za pomocą jak najmniejszej ilości pociągnięć pędzla.


https://www.youtube.com/watch?v=9x5WAfIxv8Q
https://www.youtube.com/watch?v=B-lmXhRr6bE

Tryptyk na użytek własny

poiesis

pasterzowanie 
samotności

philosophia

myśl odnajdująca 
życie nieobecne

religio

Bóg 
pomimo

***

Zostań,

niech jeszcze nie zmierzcha.

Iwan Karamazow budzi się w środku nocy przerażony odgłosami trzasków

„I jeżeli cierpienia dzieci mają dopełnić sumy cierpień,  która jest niezbędna do kupienia prawdy (…),  z najwyższym szacunkiem zwracam Mu bilet”

To nie Sąd, 
Iwanie, 

to łza małego Griszki
po tamtej stronie snu,

krusząca 
fundament

Czytając „Pomiędzy” T. Dąbrowskiego

Muszka, mniejsza od łepka szpilki, 
cieńsza niż żyłka powietrza - jasnozielona rzęsa 

z oka słońca - przechodzi 

ze źdźbła na źdźbło, jakby zbierała wiatr 

do niewidzialnych koszyczków

(a może spija światło, skroplone 

na pochylonych pod ciężarem końcach?),

aż w końcu odlatuje 
z dłoni 

Smutek Miriam

Cała we łzach, jak płacząca szyba, 
za którą gasną skowronki. 

Deszcze

Mówiłaś: Co nas nie zabije, 
to nas okaleczy

wyciszając głos, jakbyś wiedziała, że wielkich prawd 
nie wypowiada się donośnym tonem

Spoglądałaś wtedy w okno 
lub zawieszałaś spojrzenie, które, zatrzymując się na kubku, 
docierało niewidzialnym korytarzem do tobie tylko znanych miejsc 
i obrazów, daleko stąd

Potem wracałaś, 
ale tamta dal odciskała małą bliznę na źrenicy, 
jakby już zawsze wpadające światło miało zostawiać 
po jej drugiej stronie cień

Co nas nie zabije, to nas okaleczy, 

mówiła drżąca na gałązce rzęsy, 
jak sopel światła, w którym osadziły się warstwy losu, 
łza, 
jak skrócona biografia 

Milczały wtedy ściany kuchni 
i kubek, pamiętający gniazdo twoich dłoni, 
wsłuchane teraz w drogi łez 

jakby śpiewały deszcze

Racja dostateczna

Co gwiazdy porusza 
i słońce;

Która mówi: Kocham cię, 
Szoszełe. Nie umrzesz. Dla ciebie sprawię, 
Że będziesz żyła wiecznie*;

Która próbuje z frezji, 
ptaków, zamieszkanych twarzy 
odizolować drżącą ręką 
gen popiołu;

I która, gdy rozprawiają 
nad najważniejszym pytaniem filozofii 
postawionym przez Leibniza, 
dyskretnie uśmiecha się 
zza pleców nicości 



* I.B.Singer, Szosza

Przesłanka

                                                           St. Dłuskiemu

W pociągu, którym jedziemy do Międzygórza 
czytam Jeśli Boga nie ma… Kołakowskiego, 
w której optymistyczne tezy równoważą racje 
przemawiające za nieistnieniem. 
Przerywam czytanie i spoglądam na ciebie, 
siedzącą naprzeciw, która, odrywając wzrok od mijanych pól 
i dróg nieporośniętych ludzkimi sylwetkami, 
przenosisz na mnie spojrzenie, łagodne, 
jakby mech porastał kamień. Uśmiechasz się. 
Uśmiechają się twoje oczy, rozświetlając przedział, 
powoli żegnający się z dniem. Są duże, 
jakby wpadający przez nie świat miał wypełnić miejsce 
po dawnym ja, dojrzałym do drugoplanowej roli.

Jest pora zmierzchu. Jeśli nie istnieje Jedno, nie istnieje nic, 
rzuca na odchodne Platon w stronę Ludwika, 
który zapisując na fiszce siódmą tezę z Traktatu 
odchodzi w głąb wieczoru nie wypowiadając słowa.

Do przedziału wdziera się mrok, który rozpraszają 
wschodzące księżyce twoich oczu, jaśniejące

nie swoim światłem.