Racja dostateczna

Co gwiazdy porusza 
i słońce;

Która mówi: Kocham cię, 
Szoszełe. Nie umrzesz. Dla ciebie sprawię, 
Że będziesz żyła wiecznie*;

Która próbuje z frezji, 
ptaków, zamieszkanych twarzy 
odizolować drżącą ręką 
gen popiołu;

I która, gdy rozprawiają 
nad najważniejszym pytaniem filozofii 
postawionym przez Leibniza, 
dyskretnie uśmiecha się 
zza pleców nicości 



* I.B.Singer, Szosza